مقایسه روشهای درونیابی و برونیابی برای برآورد توزیع مکانی مقدار بارندگی سالانه

یکی از مراحل اصلی در مطالعات منابع آب برآورد توزیع مکانی بارندگی در مقیاس‏های زمانی متفاوت می‏باشد. هر نوع کاستی در انتخاب روش مناسب برآورد تغییرات مکانی بارندگی می‏تواند از عوامل مهم ایجاد خطا در به کارگیری مدل‏های بارش- رواناب در مراحل پیش بینی و طراحی باشد. به علاوه در مطالعات بیلان آب، کاهش عدم قطعیت در برآورد توزیع مکانی بارندگی اهمیت فراوانی دارد. روشهای مختلفی برای تحلیل مکانی بارندگی بر اساس داده‏های نقطه ای حاصل از ایستگاههای  باران سنجی وجود دارد. از جمله این روشها می‏توان به روشهای زمین آماری1 اشاره نمود. روشهای زمین آماری به دلیل در نظر گرفتن همبستگی و موقعیت و آرایش مکانی داده‏ها، مورد توجه بسیاری از کاربردهای مهندسی هستند. در این تحقیق، قابلیت چند روش میانیابی شامل میانگین متحرک وزنی2،TPSS 3 و کریجینگ4 برای برآورد توزیع مکانی بارندگی ماهانه و سالانه جنوب غرب ایران بررسی شد. برای مقایسه و ارزیابی روشها، از تکنیک اعتبارسنجی تقاطعی5 استفاده گردید. مقایسه روشهای مختلف برای برآورد بارندگی سالانه نشان می دهد که هرچند روش TPSS نسبتا دارای خطای کمتری می‏باشد، ولی روش کوکریجینگ تغییرات مکانی بارندگی در منطقه را بهتر نشان می‏دهد و با توپوگرافی منطقه هماهنگی بیشتری دارد. همچنین بررسی نتایج تکنیک اعتبارسنجی تقاطعی و توزیع مکانی واریانس خطا نشان می‏دهد که استفاده از داده های بازسازی شده دقت برآورد را کاهش می دهد.